ΚΡΑΥΓΗ

Μη  φεύγετε Ελληνόπουλα, πού πάτε;

πού αφήνετε μια Ελλάδα αδικημένη;

Μείνετε Θερμοπύλες να φυλάτε,

 σε χώρα που δοξάζει η οικουμένη.

Μη φεύγετε Ελληνόπουλα κι ακούστε

 το σπαραγμό μια μάνας που κραυγάζει.

«παιδιά μου μη μ΄φήνετε μονάχη

κι είναι πικρό της ξενιτιάς τ’αγιάζι

«Δεν είμαι εγώ του κόσμου η φωτοδότρα;

τον ήλιο δε σας φόρεσα στεφάνι;

 δεν έγραψα στου κόσμου το βιβλίο

ηρωισμούς π’ανθρώπου νους δε βάνει».

«Κήδεψα  η άμοιρη παιδιών τα νιάτα

 υπέρ βωμών και εστιών  πεσμένα

 π’αμάραντο φορέσανε στεφάνι,

 στης λευτεριά στο ματωμένο γέμα».

«Μα τώρα η ειρήνη μεταμορφωμένη

στη φτώχεια ρίχνει των θεών τους γόνους.

να μην ξυπνήσει ο Έλληνας δεν πρέπει,

η ράτσα του να αφήσει απογόνους».

«Θύματα των καιρών οι ανθοί της γνώσης

σε ξένη χώρα τους καρπούς θα δώσουν

 στους τέσσερις ανέμους σκορπισμένοι

τον μετανάστη εργάτη ν’ανταμώσουν».

«Μη φεύγετε Ελληνόπουλα, σταθείτε,

 κι η μάνα γη προσφέρει όπως πάντα

καρπούς και ύδωρ να μας θρέψει όλους

όπως στη μαύρη πείνα του σαράντα»

    Μήηηη  φεύγετε Ελληνόπουλα!

         Πουουού πάτε!